The Yule Tide Hunt

 As she stepped outside, her breath formed little clouds, fleeting upwards like sheep on a hillside. The cold instantly nestled into her tattered clothes, which were hand-me-downs of hand-me-downs. But Edda stood firm as she glanced back at the crumbling cottage, her mother’s coughs audible from behind the door. She would not let the cold – or anything, for that matter – get between her and her prize.

For today was Yule Hunt Day, the one day in the year when she would be given the chance to supplement their meagre food supplies. Hunting on their lord’s grounds would normally gain them the noose, but not today. Their lord very generously set a prey animal free on his grounds at Yuletide for the farmers’ benefit. His lordship’s generosity had its limits, though. Edda huffed at the hypocrisy as she started down the road, the snow crackling underneath her feet. Their lord didn’t want an easy hunt, of course. He wanted entertainment. And this he got by ordaining that it should only be women who could hunt his prey, knowing full well that they were inexperienced and weak. And then there was the prey itself: a faengtop.

Faengtop were a species of deer that usually hid in the deepest, darkest shadows of the woods. The farmers feared it with a passion. For this was no ordinary, harmless animal. No, the faengtop was stealthy, sneaky, and most worryingly of all, its sharp fangs could rip through a human’s throat in a heartbeat. The lord kept it on his estate in order to make potential hunters think twice before poaching on his land.

Edda looked up at the bright winter sky. A bad day for the Yule Hunt, her mother had told her in between her rattling coughs. A bright winter sun could blind you, giving the faengtop yet another advantage. Edda couldn’t remember a time when the lord’s man hadn’t brought back any dead hunters to the village. But her mother had conceded that now she could no longer hunt, Edda should. Their circumstances were too desperate since Edda’s father had died.

The frozen fields gradually made way for the lord’s woods. Edda walked up to the waiting group of women, who were in a state of nervous frenzy. Edda soon spotted the source of the commotion: Maeve, one of the older women, had brought a miniature dragon. The sleek black creature sat atop the crate it had been transported in, harnessed with leather and metal straps. Edda firmly held her facial expression vacant, but the other women hissed through their teeth and shot Maeve angry looks. Maeve, meanwhile, looked exceedingly smug. Edda didn’t doubt she felt superior to the other hunters; the mere fact that she had been able to rent a dragonette meant Meave had come into money. The other women didn’t just resent the heightened competition – dragonettes were ideal hunters, small and slight – but no doubt wished to know where the money had come from. Edda looked away, the little hope she had had seeping away. How could she possibly hope to outsmart a dragon?

Dragons – the original, huge specimen – were the prerogative of the King. And even the King possessed but a handful of the ferocious monsters, just enough to make anyone thinking of invading his realm change his mind. But the huge beasts had a voracious appetite, which meant that King Aldred couldn’t breed them without utterly crippling his own means. His courtiers had found a solution to this problem, though, by breeding miniature dragons. These dragonettes, which were no larger than a dog, were highly prized. The King gifted them only to his most loyal allies. These rich lords sometimes rented their dragonettes out for an occasion like today’s. Edda had heard that hiring a dragonette could cost a farmer a month’s wages.

The heavy sound of hooves crushing the thin layer of ice on the road silenced the women. They all watched the lord’s man approach on his mare. Huge, stern and generally benign, Edgar was deeply respected among the farmers. He nodded at the gathered group of women as he stopped in front of them.

‘Women! This is the Yule Tide Hunt!’ Edgar’s voice boomed across the road. ‘As you know, any woman older than thirteen may join this hunt. You will hunt by the grace of my master, which I hope you will remember!’ He looked down at the women before him, his expression grave.

‘Thanks to the master,’ Edda mumbled along with the other women. Yes, thanks for a deadly present while the lord sat on of his pile of money… Edda sized up the other women while Edgar spoke. There was little chance Maeve wouldn’t win this year, but debt and empty stomachs often drove the other women to desperate measures, her mother had warned her. It wouldn’t be the first time that the contestants would conspire against one another.

She saw mother and daughters Greavy exchange meaningful looks, all four of them equipped with bow and arrows. Edda looked down at her father’s old dagger in her hand. On her own, with such a measly weapon, it was nigh impossible that she would manage to catch even the dust below the faengtop’s hooves.

‘Every method is allowed to catch the faengtop,’ Edgar was saying. ‘But I beseech you to be careful. These faengtop are nasty little creatures, and will show you no mercy!’

After these ominous words, he blew his horn. Immediately the women turned and ran into the forest. Edda hesitated for a moment, allowing the others to take the lead. Ahead of her, she could already see a young girl throw herself at Mrs. Greavy. An older woman, no doubt the girl’s mother, grabbed the youngest miss Greavy and threw her into the undergrowth.  Edda carefully slipped into the greenery.

She peered through the pine needles in search of Maeve. If she could follow the dragonette, she might have a chance of snatching the faengtop from its claws before Maeve got to it. It was an undeniably slim chance, but she would have to make do with it.

She spotted Maeve nearby. She had tried to hide behind the trees, but her dragonette was sniffing the air so audibly Edda would have had to be deaf in order to miss them. She slowly sneaked closer. Suddenly Maeve let out a howl of pain, and Edda could hear the dragonette’s leash fall onto the ground. Edda quickly retreated into the undergrowth. Maeve had been attacked even sooner than she would have thought.

‘Knock knock,’ a voice said behind her. Edda felt a sudden, sharp pain in the head.  Then the world seemed to contract and spin away from her.

The first thing she became aware of was the cold. It had seeped through her clothes, straight into her bones. Edda opened her eyes, only to be blinded by the bright winter sun. She lay there for a moment, feeling sorry for herself. She had let herself be eliminated. Hot tears of frustration and disappointment ran down her cheeks. She would never catch the faengtop now. She might just as well go home, like a beaten dog with its tail between its legs. With an angry gesture she wiped away her tears and got to her feet. If only she knew who had hit her, she would-

Edda looked up as something came crashing through the undergrowth. It hit her with great speed, throwing her back into the snow. Despite the pain Edda grabbed hold of the legs that were trashing against her chest and didn’t let go. An eerie, angry cry resounded among the trees above her. The dragonette, frustrated to see that someone else had caught its prey. Edda cried out as searing pain plunged into her left arm. Through the haze of her tears, she could see the faengtop digging its teeth into her flesh. A tremor went through her. She was shaking with uncontrollable laughter. 

Dromedariswedden

‘Helleuh,’ lispelde de dromedaris die over de bartafel gedrapeerd lag. Zijn poten bungelden langs de tafel omlaag, en hij gebaarde lui naar een vrije kruk.

‘Hop erbij, gozer!’

Ed trok de kruk buiten het beest zijn bereik en ging ongemakkelijk zitten. Hij gooide een snelle blik om zich heen, lichtelijk beschaamd om het feit dat hij was afgezakt naar een illegale gokbar. De barman, die ostentatief al de hele tijd hetzelfde glas stond af te drogen, bekeek hem dreigend vanonder zijn dubbele wenkbrauwen. Ed richtte zijn aandacht snel weer op de dromedaris.

‘Zeg eens, wat zal het wezen?’ vroeg de dromedaris opgewekt, waarbij hij Ed ondersproeide met een fijne nevel speeksel. ‘Welk deel van me ga je opeten? Liefst iets dat er vanzelf weer aangroeit,’ fluisterde het harige en notoir domme beest erachteraan. Ed slikte bij de gedachte dat hij een deel van een levend dier zou opeten. Dromedariswedden was vrij eenvoudig; je wedde op een bepaald deel van het dier. Bleek je gok correct, dan moest je dat deel van het beest ook nog effectief opeten voordat je je geld zag. Gokte je fout, wat erg waarschijnlijk was gezien de grote massa aan dromedaris, wel dan … werden de regels onduidelijker. Vrijer voor interpretatie, zeg maar.

‘Niets waar de baas niet voor kan zorgen,’ knipoogde de dromedaris, wat Ed een erg vreemde ervaring vond. Toen hij nog aan de andere uithoek van het universum woonde, had hij nooit kunnen vermoeden dat hij ooit zou worden toegesproken door een dromedaris, laat staan toegeknipoogd. Maar de Aarde was dan ook een heel gewone, nietszeggende planeet geweest, zoals de meeste aliens hem maar al te graag in herinnering brachten.

‘Doe maar een oor.’ Ed stopte de dromedaris een groot biljet toe – meer dan hij zich echt kon veroorloven – en probeerde niet op te kijken van het feit dat de dromedaris het geld moeiteloos in een poot nam en in een binnenzak propte.

‘Een oor is maar een kleine gok,’ bromde de barman, die opeens naast Ed verscheen, zijn dubbele armen over elkaar gevouwen. Hij nam Ed geringschattend op en snoof.

‘Aardling. Jullie slag zet nooit een aardig bedrag in. Schiet op met je pleziertje en maak dan dat je weg bent.’ Het wezen stonk naar rottend vlees, en Ed wou zich niet afvragen waarmee het zich voedde.

De barman stompte naar het omgebouwde dartsboard aan de muur, dat nu voorzien was van alle mogelijke dromedarisonderdelen en een pijl. Met een achteloze zwaai zette hij de pijl in beweging en stond hij meteen weer achter de bar zijn getrouwe glas af te drogen.

De pijl bewoog traag over de aangegeven onderdelen – nieren, bult, wang, staart, … - en viel met een droge klik stil.

‘Zie jij wat ie zegt?’ fezelde de dromedaris. ‘Mijn ogen zijn niet meer wat ze geweest zijn na al die oogtransplantaties.’

‘Maag!’ donderde de barman.

‘Hè nee,’ steunde de dromedaris. ‘Wéér twee weken zonder eten!’ Hij zuchtte en hing zijn kop op zijn poten.

‘Nou, zo tuk ben ik daar anders ook niet op,’ deed Ed een halfslachtige poging om het beest op te beuren, hoewel hij zelf al even teleurgesteld was. Twee maandlonen verwed aan een stomme kameel met een probleem. Twéé maandlonen. De Grote Hoeba kon weten hoe hard hij het geld nodig had.

‘Hé, kan je wel?’ riep de dromedaris uit. ‘Je eten nog wat beledigen ook!’

‘Oh, sorry! Ik bedoelde het niet negatief.’

‘Niet negatief? Hoeveel negatiever kan het nog worden? Niet tuk!’ De dromedaris spuwde in de richting van de bar.

‘Kop dicht en omrollen!’ De barman dook opnieuw op naast hun tafeltje, met vervaarlijk uitziende instrumenten in alle vier handen. De dromedaris zuchtte en zakte op zijn zij, waarbij zijn buik zichtbaar werd. Ed was opeens enorm geboeid door de kaart van het Melkwegstelsel dat aan de muur hing, en waarop vorige bezoekers hun plaats van herkomst hadden aangeduid met messen. Terwijl de dromedaris meelijwekkend kreunde, probeerde Ed te berekenen hoe ver de bezoeker met het gouden handvat was geboren van de bezoeker die een plastic mesje in de muur had weten te boren.

Het gezaag en geklik van de instrumenten van de barman hielden abrupt op. Ed waagde een blik in zijn richting. De barman voelde geagiteerd rond in de buikholte van de dromedaris, alsof hij zijn autosleutels had mislegd terwijl hij dringend een afspraakje moest zien te halen. Toen verstijfde hij en steeg er een laag gegrom op uit zijn keel.

‘Er is geen maag!’

De dromedaris keek op naar Ed. ‘Oeps. Daar gaat mijn carrière in de illegale orgaanhandel. Ik zou nu wel wat hulp kunnen gebruiken, vriend.’

De barman keerde zich zo snel om naar Ed dat die zeker was dat hij iets onherstelbaar had horen kraken. Hij slikte hard.

‘Ik heb hier niets mee te maken,’ zei hij terwijl hij zijn handen opstak en langzaam achteruit stapte. ‘Ik heb die dromedaris nog nooit eerder gezien, ik zweer het!’

‘Ik zou rennen, makker,’ lispelde de dromedaris terwijl de barman op Ed afsprong.

Ferdinand

Ik keek met walging toe hoe Ferdinand met zijn tanden het vlees van een kippenboutje rukte. Het vet droop over zijn driedubbele kin naar beneden, zijn geniepige oogjes schoten omhoog, en hij gaf me een vettige grijns.

‘Geen honger, snoes?’

Ik zat al de hele tijd erwtje per erwtje op mijn vork te prikken. Ondertussen observeerde ik mijn steeds verder uitdijende echtgenoot, en vroeg ik me af hoe ik ooit zo’n fout had kunnen begaan.

‘Nee, niet echt. Je weet dat ik vegetariër ben.’

Ik legde mijn bestek rustig naast mijn bord. Eén keer per maand, was de afspraak. Eén keer per maand zorgde Ferdinand voor het eten, en dan slaagde hij er nog in afgrijselijke dingen te bestellen. Ik zou de Chinese kippenpootjes van vorige keer niet snel vergeten. Ik begon me zelfs af te vragen of zijn gebrek aan tact er wel voor iets tussen zat – probeerde hij me bewust het leven moeilijk te maken?

‘Jammer,’ smikkelde mijn echtgenoot, en haalde zijn tong over zijn ranzige lippen. ‘Je zou er veel leuker uitzien als er wat meer vet aan je botten zou hangen. Neem nou die meid die hier aan de overkant is ingetrokken. Zit lekker in d’r vel, vind je niet?’ Hij knipoogde suggestief, wat me de koude rillingen gaf. Een buitenhuis in Malibu werd een steeds slechtere reden voor de instandhouding van ons huwelijk, besloot ik.

‘Daar zal jij wel het beste over kunnen oordelen.’ Ik schonk hem een oogverblindende vijandige glimlach.

‘Oh, reken maar.’ Hij glunderde, glinsterend van het vet dat zich nu ook over zijn dikke kaken had verspreid. ‘Als je niet gaat eten, neem dan nog wat wijn.’ Hij schonk onhandig mijn glas bij, waarbij de fles bijna uit zijn handen gleed. Binnenkort zou de wijn wel eens mijn enige vriend kunnen worden, bedacht ik terwijl ik een grote slok nam.

‘Is ie lekker?’ Ferdinands varkensoogjes glinsterden opgewonden.

‘Anders kunnen dergelijke dingen je niet erg schelen. Vanwaar de plotselinge interesse?’ Ik trok vragend – en sceptisch – een wenkbrauw op. Wat ik ergens van vond had Ferdinand nooit geboeid. Ik was er zeker van dat hij meer interesse had voor de overbuurvrouw dan hij in twintig jaar huwelijk voor mij had gehad.

‘Ah, maar dit is een speciale gelegenheid, snoes. Voel je niets speciaals? Een tinteling, misschien? Gaat je hartslag niet een tikje sneller?’ Zijn blik schoot heel even naar mijn glas wijn, waarna hij me aanstaarde.

Tot mijn verbazing stokte mijn adem. Terwijl het glas uit mijn hand viel, besefte ik dat de gluiperd me voor was geweest.

Rijk zijn kan de gezondheid schaden

Rijk zijn kan de gezondheid schaden.

Om andere redenen dan diegene waar je nu ongetwijfeld aan denkt.

Goed, ik stond onder invloed van Gold Meth boven op een brug en dacht dat ik wel zou vliegen als ik me liet vallen, maar zelfs op dat moment was de drug niet het grootste risico voor mijn voortbestaan. Het waren de straatarme réfugiés die in het donker steeds dichterbij slopen, die het werkelijke risico vormden.

De réfugiés waren de nakomelingen van de grote migratiestromen die in de loop van de 21^ste eeuw vanuit het Midden-Oosten en Afrika op gang waren gekomen. Op den duur werden de oorzaken van hun massamigratie wazig. Was het de klimaatsverandering, die voor verwoestijning en honger zorgde? Was het de corruptie, die ervoor zorgde dat ontwikkelingsgeld niet op haar bestemming terechtkwam? Waren het de religieuze conflicten die losbarstten en meedogenloos bloedvergieten opeens aanvaardbaar maakten? Het resultaat was alleszins dat de mensen alles achterlieten om toch maar aan hun lot te kunnen ontsnappen. Wisten zij veel dat hun lot in het beloofde land net hetzelfde zou zijn.

Daar stond ik dan, mijn hoofd in veel te hoge sferen, en mijn lijf op het punt om te volgen, met een volle portefeuille in mijn achterzak. De rivier onder me stroomde zo snel dat die mij in seconden zou meesleuren en verzwelgen, een anoniem graf tegemoet. Dat konden de réfugiés natuurlijk niet laten gebeuren. Het geld in mijn achterzak hoorde hén toe, en niet de sul die mij per ongeluk langs de oever zou vinden. En aangezien ik blijkbaar niet veel om mijn leven gaf, besloten zij dat ook niet te doen.

Ik voelde hoe mijn bodyguard René me vastgreep, maar dat drong niet echt tot me door. Ik gleed de grond op en staarde naar Renés knappe zwarte gezicht, bijna onzichtbaar tegen de donkere hemel boven hem. Een schot knalde de nacht uiteen en René verdween abrupt uit mijn gezichtsveld. In mijn meth-kop bleef het schot zich herhalen, steeds luider en luider, alsof ik langs alle kanten onder vuur werd genomen. Ik dook ineen en zwarte handen grepen me ruw beet, klauwden aan mijn kleren, sloegen me in het gezicht, hadden er alles voor over om als eerste de buit binnen te rijven. Gedrogeerd als ik was, was het enige verzet dat ik bood een verdwaasd gekreun. Mijn hersenen bleven hangen op het beeld van René, zelf een voormalige réfugié, wiens hart met precisie werd doorboord.

Ik merkte verdwaasd dat de tranen over mijn wangen stroomden. Niet vanwege de pijn, want de meth verdoofde die nog, maar vanwege René. René was bij wijze van spreken mijn geweten in levende lijve. Ik wist dat ik een arrogante zak met teveel geërfd geld was die nergens voor deugde. Ik kon net zoals alle rijke stinkerds mijn geweten afkopen door maandelijks een storting te maken aan een of ander goed doel. Maar ik was niet dom. Ik zag wel hoe weinig die goede doelen wisten te bereiken. Na een goede honderd jaar leefden de meeste réfugiés nog steeds in armoede. En die armoede was voor mij een bedreiging, want naar wie keek iedereen meteen als er geld ter sprake kwam? Mijn huis was niet voor niets ommuurd en voorzien van hightech bewaking. Ik ging niet voor niets nooit alleen buiten. Ik zou zonder pardon gelyncht worden.

Dus toen op een dag René aan mijn huis kwam bedelen en weerspannig de pogingen van mijn bewakers én van mijn bodyguards om hem weg te sturen wist te weerstaan, besloot ik op mijn eigen manier mijn geweten af te kopen. Ik kon onmogelijk alle réfugiés helpen aangezien gelijk welke som meteen in rook zou opgaan. Maar ik kon er wel één echt vooruit helpen. Dus werd René, zij het ietwat onwillig, mijn bodyguard.

Iemand sleurde mijn portefeuille uit mijn achterzak en slaakte een rauwe vreugdekreet. Onmiddellijk lieten alle handen me los en smakte ik terug op de grond. Woest grauwend van frustratie zetten de andere mannen de achtervolging in. Ik lag moederziel alleen te snikken op de koude grond en was er beangstigend zeker van dat ik de nacht niet zou overleven.

Twee paar handen grepen me beet, onder elke oksel één, en sleepten me weg over het asfalt. Tot mijn schande moet ik toegeven dat ik nog harder begon te janken nu ik me bevestigd zag in mijn doemdenken. Mijn lichaam gleed de brug af, de berm door, en het gras in. Mijn hoofd hing heel wat lager dan mijn lijf, wat me uiteindelijk na veel moeite deed concluderen dat we bergaf gingen. De meth desoriënteerde me volledig. Ik werd een andere kant op gesleurd en hijgend lieten de mannen me los. In mijn verdwaasde toestand geloofde ik dat ze me in een betonnen kooi hadden opgesloten, en ik begon te hyperventileren. De mannen vloekten en rommelden rond, tot ze een vuile zak over mijn mond zetten. Ik dacht dat ze me op een geavanceerde manier wouden verstikken en panikeerde. Mijn lichaam kon de druk niet langer aan en schakelde zichzelf netjes uit. Tot mijn schaamte viel ik flauw in de handen van twee tieners.

Toen ik bijkwam, was de meth uitgewerkt. De pijn dreunde van top tot teen door me heen, en ik betastte voorzichtig mijn beurs lijf. Mijn gezicht was een massa zwaar opgezwollen plekken. Ik slaagde er maar net in één oog te openen. Ik zag de betonnen onderkant van de brug en een stapel rommel. Ik sloot mijn oog opnieuw en verwenste mijn slechte gewoonten. Zonder de drugs had ik hier nu niet gelegen, en had René nog geleefd. Ik slikte moeizaam. Mijn poging hem te redden had wel heel anders uitgepakt dan ik bedoeld had.

Een van de twee tieners merkte dat ik wakker was en begon druk te praten tegen zijn compagnon. Voetstappen kwamen dichterbij en iemand schudde aan mijn schouder. Een kreet ontsnapte me toen de pijn door mijn lichaam schoot en een zweterige hand werd onmiddellijk tegen mijn mond gedrukt.

‘Niets zeggen. Niet spreken. Jij. Voor jou losgeld,’ siste de jongen in mijn oor.

Ik knikte voorzichtig en probeerde mijn opluchting te verbergen. Dit waren verstandige jongens. Ik had gevreesd dat ze me zouden vermoorden uit wraak omdat zij niets hadden en ik alles, maar deze jongens hadden begrepen dat het hen veel meer zou opbrengen om losgeld voor me te vragen. Gelijk welke som zou hen op slag rijk maken – toch in hun ogen.

Ze slaagden er met moeite in me eten en drinken te geven, en ik slaagde er met nog veel meer moeite in mijn mond te houden. De tijd werd uitgerekt en ik was alleen met mijn pijn en gedachten. Waarom hadden ze René vermoord? Hij was een réfugié, net zoals zij. Waarom de doodstraf riskeren voor een man die bij hen hoorde? Wie had hem vermoord? Wie zou mijn losgeld betalen? Ik had niet bepaald vrienden. Wie me ook zou vrijkopen, zou verwachten dat ik dat geld tegen een woekerrente zou terugbetalen. Als ik weer vrij was, zou ik dan Renés moordenaar kunnen vinden? De politie was een lachertje. Na de vrijkoopsom zou ik misschien niet genoeg geld over hebben om hen mee tot actie aan te sporen.

Ik lag een eeuwigheid op het koude, natte beton. De twee tieners gaven me net genoeg om te overleven: net genoeg water, net genoeg droge koeken, net genoeg van hun versleten deken. Ze hadden immers niets aan me verloren. Mijn enige nut nu was overleven.

Sneller dan ik verwachtte, kwam de tiener die een handvol woorden tegen me had gesproken weer naast me zitten. Zijn stem klonk als muziek in mijn oren. ‘Losgeld ok. Jij gaan. Maar niet zien, ok?’

Hij hield me een rafelige vod voor, waarvan ik begreep dat die mijn blinddoek zou worden.

‘Ok.’

Ik hief mijn hoofd een beetje op en de jongen bond de vod vakkundig rond mijn hoofd. Ik zag er tegenop om me te bewegen. Mijn spieren waren stram, en alles deed nog steeds pijn. Mijn dokter zou zijn handen vol hebben aan me.

Zonder waarschuwing trok de jongen me overeind in een zittende houding. Ik schreeuwde van de pijn die door mijn ribben schoot. Happend naar lucht steunde ik mijn hoofd op mijn knieën.

‘Jij gaan,’ drong de jongen aan.

Het drong opeens tot me door dat het een contradictie was dat ze me hier op die eerste avond gewoon naartoe hadden gesleept, en me nu lieten vertrekken met een blinddoek om. Als ze wouden voorkomen dat ik hun schuilplaats verklapte, waren ze er toch al aan voor de moeite. Het angstzweet brak me uit. Niemand had mijn losgeld betaald. Deze jongens gingen me executeren. Kwestie dat de rijken volgende keer sneller bereid zouden zijn afstand te doen van hun geld.

God, ik moest wel een eersteklas zak zijn als helemaal niemand zich om me wou bekommeren.

De jongen greep mijn hand en trok me overeind. Ik schreeuwde, paniek en pijn beiden even overweldigend. Wat zou ik nu niet geven voor een portie Gold Meth.

Een hand sloot zich om mijn bovenarm. ‘Lopen. Boven. Naar brug.’

Ik hapte naar adem. Mijn einde kwam eraan, en wat had ik weten te bereiken? Ik had mijn beste vriend de dood in gejaagd, en ik wist niet eens waarom het zo geëindigd was.

‘Wacht,’ zei ik haastig. ‘Waarom moest hij dood?’

‘Réfugié?’ De jongen begreep meteen wat ik bedoelde.

Ik knikte. ‘René,’ zei ik. ‘Hij heette René.’ Om de een of andere reden was dat opeens belangrijk voor me. Hij was niet een gezicht in de zee havelozen geweest, maar zijn eigen persoon, hard en zorgend tegelijk.

‘Hij rijk. Deelde niets. Gaf andere réfugiés? Nee.’ De jongen klonk verbitterd en spuwde op de grond.

Ik deed mijn mond open om te protesteren, maar er kwam niets. Ik had geen idee wat René deed met het geld dat ik hem gaf. Hij was alleen voor mijn deur opgedoken, en ik had hem altijd als een eenzaat beschouwd, afgesneden van de rest van zijn gemeenschap. Maar ik besefte nu dat hem in huis nemen hem niet minder een réfugié had gemaakt. Toch niet in de ogen van de anderen.

Rijkdom was blijkbaar voor iedereen even bedreigend, of je er nu veel van had of niet.

Ik knikte en de hand op mijn arm leidde me het niets in.

In cirkels

Ik kijk de andere kant op, alsof ik mee zoek naar een vrij plekje voor Jaspers veel te grote Hummer. In werkelijkheid zien mijn ogen niets, behalve diezelfde scène die zich steeds opnieuw afspeelt. Ik knipper met mijn ogen wanneer een andere bestuurder luid naar Jasper toetert. Waarom zoeken we toch ook naar een parkeerplaats voor die snertauto van ‘m? Waarom moest hij per sé zo’n gigantische bak kopen?

‘Waarom?’

Dat ene woord. Jasper krijgt het net door zijn tanden heen geknarst. Ik kan zien dat zijn greep op het stuur krampachtig is, zijn spieren gespannen. Jasper is altijd al erg gespierd geweest, begaan met zijn looks. Ik heb dat nooit begrepen. Jasper, altijd begripvol, die altijd voor iedereen klaar staat. Waar had hij de spierbundels en de Hummer in godsnaam voor nodig?

‘Negeer me niet!’ Jasper schiet een boze blik in mijn richting, één seconde lang baad ik in zijn helblauwe ogen, waarin onweer broedt. Ik had niets moeten zeggen.

Maar het niet zeggen zou nog veel erger geweest zijn.

Julie kan haar mond niet houden. Dat wist ik al toen ze me in het nauw dreef en de woorden uit mijn mond rolden, alsof ze hun eigen leven leidden. Een vloedgolf van wat niet mocht, niet kon gezegd worden, stortte zich roekeloos in het openbaar. Eigenlijk was het een laffe aanpak, want ik wist heel goed dat als ik het haar vertelde, ik het hem meteen ook moest vertellen. Julies oren zouden zo hard tintelen van wat ik haar had verteld, dat ze een moord zou begaan om het door te kunnen vertellen.

Jasper slaat af, en de zee van auto’s glimt ons toe. Ik vraag me af of het universum heeft samengespannen, zodat er geen enkele vrije parkeerplaats meer is, waar ik kan ontsnappen, de auto uitduiken en rennen. Ik zucht en haal mijn handen over mijn gezicht.

‘Waarom zou je haar zoiets vertellen, David? vraagt Jasper dwingend. Hij kijkt me niet aan, maar probeert een dure Mercedes te ontwijken die staat te wachten tot een mini’tje haar parkeerplaats verlaat. Ik denk aan de Mercedes als aan een haai, wijdmonds naar ons grijnzend. Deze plek is van mij.

Ik weet dat als ik nu de waarheid vertel, alles als glas uiteen zal splinteren. Ik wou dat ik nooit zou moeten antwoorden. Alleen de boodschap overbrengen – Julie zal enorm over je roddelen want… - en verdwijnen.

Jasper staat plots op de rem. Hij draait zich naar me toe, een diepe frons op zijn gezicht. Zelfs al is hij boos, hij verwijt me niets. Hij wil het gewoon kunnen verklaren. Waarom ik zoiets zou zeggen. Zoiets onmogelijks.

‘Omdat het waar is,’ zeg ik zachtjes.

Jaspers uitdrukking verandert volledig – ontzetting, onbegrip, medelijden. Dat laatste is het ergste. Ik grijp naar de deurkruk en duik de parking op. Ik ren weg, weg van deze herinnering die me de rest van mijn leven zal blijven achtervolgen.

Ik kan Julie in de verte bijna horen lachen terwijl ze het vertelt. ‘Wist jij dat? David een homo? Mijn god, wat moet Jasper wel niet denken?’

The Hare

A hare

Was sitting in the glare

Of the setting sun

Carefully rubbing his bum

He scowled

At the one who crawled

Behind a log –

The hedgehog!

The crow overhead

Laughed like mad

But the hare

Didn’t care

He made a face

Found the right place

Gave a big pull –

Oh! He had it in full

Though quite ashamed,

The hedgehog maintained

That it was the hare

Who had sat himself there

The hare

Thought this quite unfair

He couldn’t keep mum –

How was he supposed to sit on his bum?!

De strijd om de tuin

Fred moest toegeven dat toen hij die avond de achterdeur achter zich toe trok en de tuin in wandelde, hij nooit, maar dan ook nooit, had verwacht dit mee te maken.

De sterren twinkelden flauw in de donkere lucht boven zijn hoofd. De gloed van de straatlantaarns viel op de spuuglelijke tuinornamenten die zijn moeder gekocht had. Fred tikte met de tip van zijn schoen tegen een scheelkijkende tuinkabouter. De kabouter wankelde even en viel terug in de houding.

Fred zuchtte en woelde door zijn warrige bruine haar. Zijn moeder wou het steeds zelf voor hem knippen, maar als hij zag wat ze met de tuin had aangericht, vermeed hij toch liever dat ze met een schaar bij hem in de buurt kwam. Hij begroef zijn handen diep in zijn broekzakken en struinde de tuin door. Je kon toch haast niet geloven dat het leven zo saai kon zijn-

Van het ene op het andere moment verdween de grond onder zijn sneakers. Wild met zijn armen zwaaiend tuimelde hij het niets in. Hij probeerde wanhopig houvast te vinden aan de donkere wanden rondom hem, maar voor hij er greep op kon krijgen smakte hij tegen een wand en rolde achterover de tunnel in. De helling was zo stijl dat Fred zelfs niet eens de kans kreeg om recht te krabbelen; hij hotste steeds dieper de tunnel in, waarbij zijn lichaam constant pijnlijk in aanraking kwam met allerlei uitsteeksels. Hij deed een perfecte koprol die hij in de les L.O. nooit voor mekaar gekregen zou hebben en rolde de tunnel uit.

Hij ving een glimp op van een fel verlichte ondergrondse kamer toen het plotseling pikdonker werd.

Fred klauterde pijnlijk overeind. Sinds wanneer groef hun hond zo’n tunnels?

Plots voelde hij iets trekken aan zijn voet. Fred keek naar beneden, vergetend dat hij toch niets kon zien in het donker, toen hij met een snok de lucht in werd gehesen. Fred gilde toen hij de lucht aan hem voorbij voelde zoeven en met een ruk ondersteboven bleef hangen. Hij bungelde pijnlijk met zijn hele gewicht aan één voet, zijn armen hulpeloos langs zijn lichaam flappend.

‘Aaaaaaah! Zet me neer! Zet me neeeeeeeeer!!’ Hij voelde de paniek in zich opwellen toen hij zich realiseerde dat Max niet bepaald in staat was om vallen te maken. Hij voelde zijn haar over de grond strijken toen er voetstappen om hem heen klonken. Voetstappen die hem omcirkelden.

‘Wel, wat hebben we hier?’ gromde een diepe stem.

Het volgende moment werd Fred volledig verblind. Hij sloeg snel zijn handen voor zijn ogen tegen het felle licht.

‘Een mens?’ klonk het verbaasd. ‘Bij mijn kromme kaboutertenen, wat hebben we ons nu op onze nek gehaald?’

‘Hoe is die hier gekomen?’ vroeg een andere stem. ‘Blauwjas, controleer ingang 2B.’

‘Ik ga al,’ antwoordde een andere stem, en een stel voetstappen verwijderde zich.

‘Niet nodig!’ klonk het van wat verder weg. ‘Hij is in de tunnel gevallen, de idioot,’ gromde een stem. ‘Zag het hem nog doen ook.’ De stem kwam steeds dichter.

‘Die tunnel hoort dicht te zijn,’ zei een andere stem ontevreden. ‘Wie had de leiding over de afsluiting van 2B?’

‘Bloemtas,’ gromde de stem van de nieuwkomer. ‘Hij had een situatie. Mens die al naar op hem op zoek was, hij heeft nog net kunnen doen of de hond er met hem vandoor was...’

Fred probeerde wild rondzwaaiend een glimp op te vangen van de eigenaars van de stemmen. Hij hield afwerend een hand voor zijn ogen. Hij knipperde hard toen zijn ogen begonnen te wennen aan het licht.

Hij knipperde nog wat harder. Een kreet van verbazing ontsnapte uit zijn keel.

In een cirkel rond hem stonden een stel tuinkabouters, hun zaklampen op hem gericht.

‘Ha, nu piept ie wel een toontje lager, niet?’ gromde een scheelkijkende kabouter. ‘Tegen mij schoppen, het schorem.’

Fred staarde met open mond naar de kabouter waar hij daarnet nog een tik tegen had gegeven. Alleen was hij nu – springlevend.

‘Had je niet verwacht hé?’ grijnsde de scheelkijkende kabouter recht in zijn gezicht. ‘Laat hem nog maar wat hangen, zou ik zo zeggen.’

‘We willen ook niet dat zijn hoofd uiteen knalt,’ zei een andere kabouter. ‘Gebeurt blijkbaar wel eens bij mensen als je ze te lang ondersteboven laat hangen.’ De kabouter droeg een blauwe puntmuts met een bijpassende blauwe jas en bloosde licht. Alle kabouters bloosden licht, zag Fred.

‘Haal hem maar naar beneden, Klompvoet,’ zei een andere kabouter, die duidelijk de leiding had.

‘Okido!’ klonk het een eindje verderop. Met een knal die zijn hersenen dooreen rammelde smakte Fred tegen de grond.

‘Auw! Wat – waar ben ik?’ wist hij uit te brengen.

‘Waar denk je dat je bent, jongen?’ gromde de scheelkijkende kabouter. ‘Dit is ons domein. Tunnels, gangen, ondergrondse kamers – plekken waar die nieuwsgierige mensen niet komen kijken.’

‘Wat gaan we met hem doen?’ vroeg de kabouter waarvan Fred vermoedde dat hij Blauwjas heette.

‘Als we ‘m laten gaan gaat ie direct alles aan z’n pappie en mammie vertellen,’ gromde de scheelkijkende kabouter.

‘Overdrijf niet, Scheeloog. Als hij iemand zou vertellen dat hij levende kabouters had gezien zouden ze hem alleen maar gek verklaren,’ zei de kabouter die in de leiding was. Scheeloog snoof ontevreden.

‘Ik zal niemand iets vertellen, ik zweer het!’ zei Fred snel. Zijn hoofd bonkte alsof er een sneltrein door denderde en zijn enkel schrijnde. Alles wat hij wou was hier zo snel mogelijk weer weg geraken. Hij kon niet geloven dat hij met echte kabouters stond te praten – misschien had hij een klap tegen zijn hoofd gehad toen hij de tunnel in was gevallen, waardoor hij nu hallucineerde?

‘Goed, we geven je het voordeel va-’

Op dat moment klonk er een verschrikkelijk gerommel, alsof het plafond instortte. Toen de kabouters zich bliksemsnel omdraaiden en hun zaklantaarns over het plafond flitsten, zag Fred dat dat ook exact was wat er gebeurde. Er verschenen grote scheuren in het plafond, die zich steeds verder uitbreidden. Witte handen wurmden zich door de spleten, wild om zich heen grijpend. Het volgende moment verschenen er armen en even later hoofden, en voor ze het wisten kropen er overal engeltjes uit de aarde boven hun hoofd tevoorschijn.

‘We worden aangevallen!’ brulde de kabouter die in de leiding was. ‘Luid het alarm!’

Meteen klonk er een schril, krijsend geluid en de hele kamer stroomde vol met kabouters. Fred voelde zijn mond openvallen; een stel kabouters dat met zaklampen in zijn ogen scheen tot daar aan toe, maar een hele meute die vechtensklaar was om het tegen een bende engeltjes op te nemen? En nu Fred omhoog keek, zag hij dat het niet langer alleen engeltjes waren, maar dat er ook herten, honden, boeddha’s en leeuwen zich door het plafond lieten vallen. Een adelaar scheerde recht over de puntmutsen van de kabouters. Hallucinaties, dacht Fred wanhopig. Kan niet anders.

‘Ga op de grond liggen!’ gromde Scheeloog, die hem aan de onderkant van zijn T-shirt tegen de grond trok. ‘Dit is een invasie!’

‘Wat?’ hapte Fred naar adem. ‘Een invasie?’

‘De andere standbeelden willen de boel overnemen!’ gromde Scheeloog, terwijl hij een kruiwagen aannam van een andere kabouter en er begon aan te prutsen.

Nu hij op zijn buik lag blokkeerden de kabouters rondom Fred hem het zicht, maar door hun korte beentjes heen kon hij zien dat de kabouters zich begonnen te organiseren. De honden waren blijkbaar het grootste probleem; ze renden recht door de kabouterlinies heen, wild om zich heen happend. Zo nu en dan hoorde Fred een luide knal.

‘Mutsbommen,’ verklaarde Scheeloog. ‘Kijk maar.’ Hij gaf Fred een vette knipoog, wat nogal raar overkwam met zijn schele ogen – het was net alsof hij naar de cupido boven hun hoofd knipoogde – en nam zwierig zijn puntmuts af. Hij haalde iets warrigs en bruins uit de kruiwagen, wat Fred herkende als de vulling van sigaretten, propte het in zijn puntmuts en diepte lucifers op kaboutermaat op uit de zak van zijn vestje.

‘Hou je vast!’ Scheeloog ontstak de lucifer, stopte ze in de puntmuts en gooide de muts met een machtige zwaai zo ver mogelijk weg. Ze trof een brullende leeuw en ontplofte met een luide knal. Fred kon de leeuw horen janken boven al het gekrijs en geschreeuw uit. Hij kreeg het griezelige gevoel dat de oorlog om hem heen wel degelijk écht gevoerd werd.

‘Eén neer!’ brulde Scheeloog grijnzend.

‘Waarom willen de andere beelden overnemen?’ riep Fred boven het lawaai uit. ‘Ik dacht dat kabouters overal waren?’

‘Ons marktaandeel is gedaald, jongen! De mensen kopen nu van die leeuwtjes om aan het tuinhek te zetten!’

Scheeloog stond ondertussen niet stil; hij had de handvaten van de kruiwagen omhoog gedraaid, zodat ze naar het plafond boven hen wezen, en was nu bezig er rubberen plastiekjes aan te bevestigen.

‘Het is de andere tuinornamenten naar hun hoofden gestegen! Ze vinden dat zij de tuinen moeten domineren!’

‘Als jullie zo nu en dan oorlogjes uitvechten in onze tuinen, waarom merken wij dan niets? Waarom weet niemand dat kabouters – eh...’ Fred zocht naar het gepaste woord.

‘Leven?’ gromde Scheeloog terwijl hij het dopje van een waterfles aan de rubberen rekkertjes vastmaakte. ‘Omdat we normaalgezien bevriezen als er een mens in de buurt komt! Het is onze tweede natuur, zeg maar. Daardoor zijn er zoveel mensen die denken dat de hond er constant met de tuinkabouters vandoor gaat.’

Op dat moment moest Fred wegduiken voor de pijl van een cupido die de kabouter voor hem op een haar na miste en zich bijna in zijn schoen boorde. Ergens brulde een leeuw uitzinnig, meteen gevolgd door het gejank van een hond.

‘Waarom kunnen we jullie dan in tuincentra kopen?’ riep Fred boven het gejank uit.

‘Het Relocatieprogramma,’ wuifde Scheeloog de vraag weg. ‘En voilà, klaar!’ Hij duwde de kruiwagen in de richting van de aanvallende beelden. De kruiwagen leek helemaal niet meer op een kruiwagen, maar had nu eerder weg van een katapult. Twee rekkertjes waren vastgemaakt aan de rechtopstaande handvaten, en aan de rekkers was een dop van een waterfles vastgemaakt. In de dop lag een grote walnoot.

‘Iedereen klaar om te vuren?’ bulderde een kabouter een eind verderop.

Het antwoord was een eenstemmig gebruld “JA!” dat door de hele kamer galmde.

‘VUREN!!!’

Twee rijen kabouters lieten op hetzelfde moment hun flessendop schieten. Een regen van walnoten schoot pijlsnel door de lucht en knalde hun aanvallers neer. Krijsend stortten de engeltjes en adelaars omlaag en verpletterden hun medestanders op de grond.

‘HERLADEN!!!’

De kabouters haalden nog een walnoot uit hun kruiwagens, legden ze in de doppen en trokken deze zo ver mogelijk achteruit.

‘VUREN!!!’

Voor de kabouters echter konden vuren, sprong een leeuw grauwend op hen af. Hij landde midden in de rijen met kruiwagens en beet en klauwde wild om zich heen. De kabouters rondom hem stoven alle kanten op in een poging hun bips intact te houden. Hun aanvallers benutten het moment en klauterden overeind om een nieuwe charge in te zetten.

 ‘Kunnen we ze niet gewoon kapotslaan?’ riep Fred toen een adelaar laag overscheerde, een Mutsbom uit de handen van een kabouter griste en in hun eigen linies liet vallen.

‘Heb jij wel opgelet, jongen?’ brulde Scheeloog. ‘Zij zijn niet van steen, net zomin als wij! Ik zei dat we verstarren, niet dat we verstenen! Je zal met een beter idee moeten komen!’

Scheeloog liet zijn flessendop schieten. De walnoot gierde door de lucht en raakte de adelaar vol tegen zijn kop. De adelaar krijste en stortte neer.

‘Wel dan!’ riep Fred. ‘Bevriezen zij ook als ze mensen zien?’

‘Ja, natuurlij-’ Scheeloog bevroor midden in het herladen van zijn kabouterkatapult. Hij draaide zich langzaam om naar Fred, zijn schele ogen uitzonderlijk allebei op hem gericht.

‘Natuurlijk,’ zei Scheeloog langzaam. ‘Natuurlijk!’ Scheeloog gaf zichzelf een klop voor zijn kop.

‘Als ik “nu” zeg spring je recht en brul je zo luid mogelijk!’ riep de kabouter opgewonden.

Fred knikte en ging op zijn hurken zitten.

‘Ben je er klaar voor? O, dit wordt mooi,’ wreef Scheeloog zich in de handen. ‘Drie… twee… een… NU!!!’

Fred sprong brullend overeind en knalde meteen met zijn hoofd tegen het plafond. Wankelend struikelde hij een eind achteruit. Dat was nu al de tweede keer vandaag! Als hij niet uitkeek zou hij nog meer rare dingen beginnen zien… Sterretjes, bijvoorbeeld.

Onder hem klonk luid kaboutergejuich. Fred keek omlaag en zag dat alle niet-kabouters bevroren waren, de meeste met een vreemd geschrokken uitdrukking op hun gezicht.

‘Fantastisch!’ stootte Scheeloog tegen zijn scheenbeen. ‘Geef me de vijf!’

Fred boog zich nog een beetje scheel kijkend van de pijn voorover en gaf Scheeloog grijnzend de vijf.

‘Wie had het gedacht?’ grijnsde Scheeloog. ‘Gered door een mens!’

‘Blij dat ik iets aan je vooroordelen kan doen,’ grijnsde Fred.

‘Oh, jij bent gewoon de uitzondering die de regel bevestigd,’ grijnsde Scheeloog terug.

Na nog een hoop meer gejuich en high fives begonnen de kabouters en Fred aan de taak om alle beeldjes naar buiten te sleuren. De kabouters zorgden ervoor dat Fred steeds goed in het zicht bleef van hun vijanden en praatten vol enthousiasme over zijn redding.

‘Die gaan zó chagrijnig zijn zodra ze weer kunnen bewegen,’ grijnsde Scheeloog nadat hij het beeldje van een engeltje in detail verhaald had op “Freds tien beste reddingen” terwijl hij hem naar buiten sleurde.

‘Zolang we ze maar ver verspreiden,’ zei Fred. Hij had geen behoefte aan verdere hoofdpijn in de nabije toekomst.

‘Natuurlijk!’ grijnsde Scheeloog. ‘Ze gaan niet weten waar ze het hebben.’ Hij gaf Fred een vette knipoog, in zijn richting deze keer, en verdween in de struiken.

Toen alle beeldjes weggebracht waren wilden alle kabouters per se Fred de hand schudden. Fred had het gevoel dat hij meer handen had geschud dan er mogelijk kabouters konden zijn, en hij tilde Scheeloog op en zette hem in een boom toen hij hem erop betrapte steeds terug te komen. Na een hoop gescheld klom de kabouter tot Freds teleurstelling zelf weer uit de boom.

Plotseling flitste het licht aan in de keuken.

‘Fred?’ hoorde Fred zijn moeder roepen.

Binnen de seconde waren alle kabouters verdwenen en stond het stel dat zijn moeder had gekocht weer op hun plaats.

‘Wat ben je aan het doen?’ vroeg zijn moeder ongelovig toen ze haar hoofd om de achterdeur stak. ‘Maak dat je onmiddellijk binnen komt!’

‘Ik kon niet slapen,’ haalde Fred onschuldig zijn schouders op terwijl hij naar het huis sjokte.

Zijn moeder snoof ongelovig. ‘Dat zal wel. Hé – Fred, ruik jij naar sigaretten?’

‘Wat? Nee, natuurlijk niet!’

Sindsdien maakte Fred altijd beleefd een buiging naar de scheelkijkende kabouter aan het tuinpad, al fluisterde hij hem wel in dat hij beter iets anders verzon om bommetjes mee te gooien. Kwestie dat hij niet steeds onder zijn voeten zou krijgen voor ‘roken’.

Culprit

I recently read the story 'Playing football as fire rages' on the Museum of Hoaxes website. The Museum of Hoaxes attempts to find out the truth behind stories that just don't seem right. And this was one of them! A peculiar picture was taken during a rugby match in 1965: the game was on, the crowd was watching it attentively, and right behind them a building was being devoured by fire. The image bounced around my mind for a while, until the story below announced itself.

The air was stifling, her new Sunday shoes too tight and her mother’s hand on hers too clammy.

Maddy kept looking behind her. She couldn’t help it, it must have been a primal fear prompting her to constantly check on her safety.

The rugby team below simply played on, as if the building behind the field weren’t on fire. She craned her neck to watch the firemen emptying their hoses on the beginnings of a ruin. The flames had already broken through the roof, large tongues licking at the windows. The hot summer air was infused with the sharp smell of burning wood.

‘Maddy!’ Her mother hissed. ‘Stop it!’

Feeling caught, Maddy snapped her head back in the direction of the game. The rugby players were standing in the middle of the field, staring at one another. Some were wiggling their bums like huge chickens anticipating a catch of juicy worms right after the rain.

‘Maddy is scared! Maddy is scared!’ her brother teased her, safely on their mother’s other side. Maddy made a face and stuck out her tongue at him, attempting to seem braver than she was. In reality, she was shaking inside.

‘Kevin! Maddy! Enough!’ Their mother irritably jiggered the arms she already had a firm grasp on. Maddy whined and tried to free her arm, but her mother’s grip was unyielding.

‘Behave!’ Her mother hissed. ‘We came here to have a good time!’

Maddy felt her lower lip tremble. ‘But there’s a fire!’ she protested.

‘You need to forget about that fire and focus on the game,’ her mother admonished her, though her voice softened somewhat. ‘The firemen told us to stay in our seats, all right? We’re out of their way and safe here.’

Behind her mother’s back, Kevin made a horrible face, his eyes pointing towards his nose while he opened his slimy mouth in a grimace, as if he were a little Frankenstein. Maddy quickly looked away, her heart hammering. The smoke clouds loomed over them, like a menacing reminder of her guilt.

When they had arrived at the field, the game was still far from starting and Maddy had found herself milling around, bored, and at Kevin’s mercy. And she knew very well that Kevin could be vicious when bored. So she had strayed from her mother’s distracted gaze and walked up to the big building behind the field, wondering why it stood there in solitude. She had been trying to peek through the window when she heard someone laugh behind her.

Kevin stood only a few metres away, his hands casually in his pockets, a devilish smile on his face. Everyone always seemed to think he was adorable, with his blonde hair and bright blue eyes, but Maddy knew better than that. She remembered the time he had put a frog down her dress and claimed she had done it herself to get attention; she remembered the time he had stolen candy and placed some of it under her pillow, making her mother go mad with anger; she remembered the secrets he beat out of her. She also knew it was pointless to run now, even though he was younger and slower than her.

‘You don’t dare enter, do you?’ Kevin mocked her. ‘Little miss chicken shit, you’re afraid of everything!’

Maddy felt her jaw set. ‘I am not!’ she blurted out, before her better judgment could stop the words in their tracks.

Kevin raised his eyebrows. ‘You dare say you’re not afraid?’ he hissed. ‘You’d better prove it then!’ He kicked a stone at the house, his eyes angry little slits. ‘You break in,’ he nodded towards the window. ‘And bring me back something from inside!’

‘I’m not a burglar, nor a thief,’ Maddy protested.

‘Shut it! If you don’t do it, I’ll tell everyone that you’re seeing that McNairn boy.’

‘I am not!’

Kevin laughed heartily. ‘Oh dear little sister, do you really think anyone would care about the truth?’

Maddy balled her hands into fists. She fully understood she was at her brother’s mercy.

‘Fine. You just watch.’

And without the merest glance in his direction, Maddy turned to the window and climbed on the sill.

The room on the other side looked abandoned. It seemed to be some kind of laboratory, with long tables strewn with microscopes, tubes and vessels and other stuff she’d never seen before. Her hands shaking with nerves, she slid the window open and clambered through.

The room smelled dusty and acidic. No-one is here, she kept telling herself. It’s a Sunday, nobody is at work. Nonetheless, she felt panic rising in her chest. She should take something and be out of here. She quickly grabbed an empty test tube and sharply turned towards the window. Her elbow grazed something, and a moment later an avalanche of test tubes came crashing down. A scream escaped her mouth and Maddy jumped back, her eyes wide in horror. Some of the test tubes had contained liquids, which now started fizzling on the floor, slowly releasing smoke. Maddy backed away, feeling the burden of her crime press down on her, and tried not to cry.

When a test tube abruptly exploded, she ran for the window.

She jumped through the opening and was back in the clean air in the blink of an eye. She pressed the test tube firmly in Kevin’s hands, barely registering the surprise on his face, and ran towards the field as if the hounds of hell were on her heels.

The crowd groaned and cheered simultaneously when the referee signaled the end of the game.

‘Now, we saw a lovely game, didn’t we?’ their mother prompted them to agree.

‘Oh, certainly,’ Kevin said with an angelic smile.

Mother stroked his hair. ‘That’s my boy! Now, we’d better listen carefully to the firemen, okay?’

They nodded and followed their mother down to the field, where several firemen were directing the spectators towards their cars.

‘Have a nice day, ma’am,’ a sweaty fireman with a large moustache nodded.

‘Oh, I hope you will have a nice day too!,’ mother cried. ‘Such a ghastly business, don’t you think? The kids really are shaken by it!’

‘I’m sure they’ll soon forget about the fire, but not about the game, right kid?’ the fireman winked at Kevin.

‘In fact, I know –‘ Kevin started, but was interrupted by mother. Maddy felt her heart skip a beat. Kevin would tell the fireman the fire had been her doing! She tried to hide behind mother, envisioning the worst of punishments – her tiny self, locked into a dirty prison cell with nothing but a piece of bread and stale water. She whimpered involuntarily.

‘… found some botched electrical wiring. The workman who’s installed that mess will have some explaining to do, I can tell you!’ she heard the fireman assure her mother.

Maddy saw Kevin’s face fall. Maddy took a big gulp of air, though she wasn’t sure she could trust her ears to have heard right.

‘Most certainly!’ mother agreed heartily. ‘Now Kevin, what were you going to say?’

Kevin stood stock-still for a moment, as if shocked out of his words.

‘Nothing, mother,’ he whispered.

‘Kids are silly things, don’t you think?’ mother smiled at the fireman, shaking her head.

The fireman merely smiled back.

Maddy muttered a quick ‘Thank you,’ as mother pulled them towards the car.

The truth did matter, after all.

If you want to read the orginal - true! - story mine was based on, visit http://hoaxes.org/weblog/comments/football_fire.

Vagevuur

Wie goed oplet herkent vast een van mijn oudere 'doodles'. Deze kwam me plots na vijf jaar opnieuw achtervolgen tijdens een stream of consciousness-schrijfsessie. Wat denken jullie, is het een kortverhaal of het begin van een boek?

 

Het begrip “huis” heeft voor iedereen een andere invulling. Voor sommigen is die letterlijk, voor anderen zijn het de mensen die het huis maken. We volgen onze mensen in plaats van onze bakstenen. Voor nog anderen is het een kat spinnend voor de haard. “De ene leidt vanzelf tot de volgende”, verklaarde Hemingway het feit dat hij 57 katten had. In het leven leidt het ene ook tot het andere. Met korte of met lange ei.

Mijn huis is er niet meer. Feitelijk gezien is dat een leugen, want het staat er nog. Maar mijn mensen wonen er niet meer. Ik woon er niet meer.

Mijn twee vierkante meter ruikt naar actieve vergrijzing, naar soep en incontinentie. Mijn leven ziet eruit zoals het ruikt. Ik heb geen doel meer, kan enkel zijn. Zijn en naar de winterbeelden uit Zwitserland staren. Of waar het ook mag zijn dat mensen nog plezier aan hun leven beleven.

Af en toe lees ik nog. Boeken zijn de enige reden voor mijn volgehouden bestaan. Mijn dochter gaf me onlangs ‘De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween’. Ik weet niet of dat een hint was. Ik zal haar hoe dan ook moeten teleurstellen, want mijn kamer bevindt zich op de vijfde verdieping. De man in dat verhaal had mazzel.

Ik heb haar altijd teleurgesteld. Net zoals het leven met mij heeft gedaan.

Toen mijn vrouw stierf, hebben mijn kinderen me weggestopt bij de andere ‘bejaarden’. Ik kon niet meer voor mezelf zorgen, zeiden ze. Misschien hadden ze op dat moment gelijk. Ik was ontredderd, wist geen blijf meer met mezelf. De pot van mijn verdriet stond open en ik had de kracht niet het deksel er weer op te schroeven. Plotsklaps was ik een oude, alleenstaande man geworden. Ik had nooit zo over mezelf gedacht. Ik had onbewust mijn volle vertrouwen gesteld in de statistieken die beweerden dat mannen vroeger sterven dan vrouwen.

Hier ben ik ook een statistiek. De bezetting van een bejaardentehuis vervangt zichzelf volledig op drie jaar tijd. Over twee jaar ligt iedereen die hier woonde toen ik binnenkwam onder de zoden. Mezelf incluis. Ik weet niet of ik dat zelfs zo’n erg vooruitzicht vind. Nog twee jaar te gaan in deze hel. En wat is twee jaar als je je zelfs de dag van de week niet kan herinneren?

Nee, dit is niet de hel. Het is het vagevuur. Ik hoop dat ze daarboven toch zo eerlijk zullen zijn om me dat te laten overslaan. Misschien kennen ze daar de statistieken ook. Misschien geeft drie jaar in een bejaardentehuis je automatisch recht op een rechtstreeks ticketje richting hemel of hel. Dan heb ik nu al een korting opgebouwd. Een jaartje bejaardenthuis, twee jaartjes vagevuur, meneer. Ik stel me de duivel voor met de stem van die Nederlandse cabaretier van vroeger, Wim Sonneveld. Echt een koopje, meneeeeer. U treft het maar.

Ik vraag me af of ze hem ook hebben weggestopt. Misschien waren ze in zijn tijd daar nog net te net voor. Zou hij de verpleegsters geëntertaind hebben? Gevatte commentaren gegeven hebben wanneer ze hem aanspraken als een kind? Want daar weet ik uit ervaring alles over. Ik ben ervaringsexpert in het behandeld worden als kind. ‘Frankietje, hoe gaat het vandaag? Een leuk boekje aan het lezen? Ik zie dat je je boterhammetjes hebt laten liggen! Foei, Frankie!’ Ik vraag me af hoe dat zit met het Verdrag van de Rechten van de Mens. Staat daar niet ergens in dat je het recht hebt om als volwassene behandeld te worden?

Ervaringsexpert. Daar kwam mijn zoon vorige keer mee aanzetten. Een hele week gaat voorbij in een waas van verveling en slaperigheid, maar je weet het meteen als het Zondag is. Op Zondag wordt het kwijl afgeveegd, worden de pampers netjes ingestopt, en gaan de tv’s uit. Er verschijnen auto’s op de anders zo verlaten parking die niet van de verpleegsters zijn – of van de begrafenisondernemer. En dan begint het Gesprek.

Ja, het G-E-S-P-R-E-K. Een familielid stommelt binnen met een ongemakkelijk lachje op zijn of haar gezicht en vraagt of alles goed gaat. Of alles goed gaat! Nee, wil ik dan zeggen, alles gaat niet goed. Je hebt me achtergelaten bij een bende dementerende zakken botten die op geen enkele manier nog voor zichzelf kunnen zorgen. Je hebt me achtergelaten in handen van sadistische verpleegsters die zo diep gezonken zijn dat ze er plezier in scheppen om je buurvrouw te vertellen dat je net in je bed hebt geplast. Je hebt me achtergelaten in een hok van twee op twee waarvan ik de deur niet eens op slot kan doen. Nee, het gaat niet goed!

Maar dat zeg je natuurlijk niet. Het Gesprek is je enige degelijke kans op normaal menselijk contact, en die grijp je. Je weet maar al te goed dat Jeanine van blok 2 haar dochter verweten had dat ze niet meer om haar gaf, en dat die dochter nooit is teruggekeerd. Jeanine lag drie weken later al onder de zoden. Dus je zet door met het Gesprek. Maar wat moet je zeggen? Niemand weet ooit wat zeggen. Het Gesprek bestaat meer uit ongemakkelijke stiltes dan uit echte, betekenisvolle klanken. En wat zou je ook moeten zeggen, als je als vader je zoon voor je ziet zitten, nietig op het ene vrije stoeltje in de kamer, gescheiden, met een job die hij niet wil en een dochter die niet meer met hem wil praten? En wat zou je moeten zeggen als zoon, als je je vader op zijn eenpersoonsbed ziet zitten dat hij de nacht ervoor nog maar heeft beplast (per ongeluk!), omgeven door mensen die al met één been in het graf zitten, en door verpleegsters die hopen dat hij er al met één en een half in zit?

Niets.

Dus vullen we onze stiltes met schuchtere blikken, de ander uitnodigend om de eerste stap te zetten.

Herinner je je nog je eerste fiets?

Verwarring. Ik zie hem denken, “Waarom begin je nu over zoiets onbelangrijks?”

Nee, vader, dat herinner ik me niet.

Je was zo’n guitig kind. Altijd vrolijk. Je zus was veel serieuzer. Is ze nog steeds, eigenlijk. Maar toen je leerde fietsen – heerlijk was dat! Je kraaide van plezier. En toen je je eerste fiets kreeg was je niet meer te houden. Je zou ‘m meteen uitproberen! Nou, dat heb je – je reed ‘m meteen in de haag van de buur. En maar wenen, schrik dat je had dat je je fiets bezeerd had…

Zijn gezichtsuitdrukking wordt uitdrukkingloos.

Ik zou zo vaak willen wenen, vader.

En daar zit ik, met mijn mond vol kunstgebit.

Ik weet niet waaraan of waaraf. Ik wend mijn blik af en kijk uit het raam, naar de overvolle parking, de auto’s glanzend in de zon, alsof ze me willen tergen met hun onbesuisde vrijheid.

Ik weet dat ik hem teleurstel. Ik heb hem altijd al teleurgesteld.

Net zoals het leven.

Back!

Het is lang geleden. Erg lang.

Maar nu ben ik er weer, met een hoop verhalen om te delen!

Laat je feedback maar horen en vergeet je niet te abonneren.

It’s been a long time. Too long.

But now I’m back, ready to start sharing more stories!

Feel free to comment and don’t forget to subscribe.

Leni