Ik hou van woorden.
Het geschreven woord, daar kan ik niet genoeg van krijgen. Het gesproken woord
daarentegen… Wat wordt er een hoop gepraat maar weinig gezegd!
Bij elke sociale
gelegenheid steekt het veeltongig monster de kop op. En luisteren zal je, want
al die tongen hebben veel te vertellen. Maar een knikje hier en een kuchje daar
volstaan niet. Nee, het monster eist nóg meer tongen! Want pas als iedereen het
over de kleur van zijn onderbroek heeft gehad, is het voldaan.
Mijn tong doet niet
mee. Het is een gemakzuchtige tong, dat geef ik grif toe. Voor onbelangrijke
dingen komt ze haar luie zetel niet uit. Dat maakt het monster ongemakkelijk –
ik zie de verontruste blikken die het me toewerpt. Wat als mijn genen dominant
worden, zie ik het denken. Het monster ziet zich in zijn voortbestaan bedreigd.
Dus wendt het zijn tongen tot mij, in een poging zijn praatparasiet over te
zetten.
Ik geef nog eens een
nietszeggend kuchje.
En lach. Ik ben
immuun.
Het monster trekt
bleek weg en schuifelt er vandoor.
Ah. Eindelijk stilte.
