Wat ziet de wereld er fragiel uit in
haar kleine handen.
‘En daar wonen overal mensen, papa?’
vraagt ze me terwijl ze naar de continenten tuurt.
‘Bijna overal,’ antwoord ik. ‘In
Amerika bijvoorbeeld wonen er in verhouding minder mensen dan hier.’ Het is een
van de vele feitjes die ik af en toe uit mijn mouw schud. Ik weet wel wat over
de wereld, terwijl de wereld niet eens van mijn bestaan afweet. Is dat niet een
soort van droeve ironie?
Eefje kijkt op met bewondering in
haar ogen. Voor mij of voor de wereld, vraag ik me af. Ik heb het knagende
vermoeden dat we het geen van beiden echt verdienen.
Wat is een kind toch een wonder
ding, denk ik. Altijd goedgeluimd, een duidelijk beeld van wat goed en slecht
is, ongecompliceerd.
‘Ben jij daar al geweest, in
Amerika?’ vraagt Eefje voor ik me echt oud kan beginnen voelen.
‘Nee schat, daar niet.’ Want papa
heeft zijn dromen niet nagejaagd, voeg ik er in stilte aan toe. Je moeder kwam
langs en toen was het gedaan met mijn plannen.
‘Ik ben wel hier en hier geweest,’
wijs ik aan.
‘Portugal?’ Eefje strekt vragend
haar nek uit om het woordje naast mijn vingernagel te kunnen lezen. ‘En
Engeland!’ voegt ze er triomfantelijk aan toe, trots op zichzelf dat ze dat zo
goed gezien heeft.
‘En Engeland,’ herhaal ik. ‘De
fijnste van de twee, vond ik.’ Als je het racisme en de schrijnende armoede
weet te vergeten. De grote zwarte man die een veel te oud tijdschrift probeerde
te verkopen aan de uitgang van de supermarkt zal ik nooit vergeten. Ik had
schrik dat hij me een opdoffer zou verkopen als ik niks kocht, maar tot mijn
verbazing was hij zo mak als een lammetje. Vast verdoofd door de drugs.
‘Gaan we daar ook eens samen
naartoe?’ Ik hoor haar enthousiasme groeien met die ene zin en instinctief blok
ik het meteen af.
‘Dat denk ik niet, hoor, schat.
Engeland is erg duur,’ is de smoes waar ik me achter verschuil. ‘Met z’n vieren
is dat niet doenbaar.’
Nog even wil ik mijn dochter in haar
cocon wikkelen. Nu ze nog mijn schat is en wil zijn. Nog even kan ik haar beschermen
tegen de boze buitenwereld. Voordat ze een volwassene wordt zoals ik.
Haar gezicht betrekt, maar klaart
meteen weer op.
‘Portugal, dan, papa?’
