‘Jaaaaaaaaaaaaaaa!’ gillend rende Rune op de speeltuin af, op de hielen gevolgd door haar mama.
‘Kijk, daar is Theo!’ riep mama tegen Rune.
Rune bleef even staan. ‘Theo,’ zei ze moeizaam.
‘Oh, Rune kan je naam al zeggen!’ zei de mama van Theo vrolijk tegen hem. Theo ging aan de broek van zijn mama hangen.
‘Nog steeds verlegen?’ vroeg Runes mama vriendelijk.
‘Klimmen!’ gilde Rune. Zonder te kijken of mama volgde, stortte ze zich op het trapje naar de glijbaan. Nog voor ze op de tweede trede was geraakt, stond mama al achter haar om haar op te vangen, mocht ze uitglijden.
Rune installeerde zich op de glijbaan terwijl Theo het trapje ook begon te beklimmen. Zoef, daar ging Rune de glijbaan af, bijna meteen gevolgd door Theo. Runes mama rende rond de glijbaan en plukte haar nog net op tijd weg om een botsing te vermijden. Zodra Runes voetjes de grond weer raakten, rende ze weer naar het trapje, met Theo in de achtervolging. Op en af de glijbaan ging het, een hele tijd door. De mama’s renden heen en weer om hun kroost tegen zichzelf te beschermen.
Na een tijdje werden de kinderen het beu en gingen ze huisje spelen onder de glijbaan. Eindelijk kregen de mama’s een rustiger momentje om te kletsen.
Wat ze niet merkten, was dat hun kinderen in het geniep hun eigen conversatie voerden.
‘Hou je het nog vol?’ vroeg Rune, terwijl ze met een takje in het zand porde.
‘Het is echt moeilijk,’ klaagde Theo. ‘Ik heb gewoon geen inspiratie meer. Als ze roept dat ik moet komen, ren ik weg, als ze mijn broek wil aandoen, stribbel ik tegen, als ze me naar bed brengt, vraag ik nóg een verhaaltje… Maar het duurt nu al zo lang! Alle dagen lijken op elkaar en zelfs ik begin mijn huiluurtjes beu te worden.’ Theo piepte onder de glijbaan vandaan en riep ‘Kiekeboe!’
Vertederd riepen de mama’s ‘Kiekeboe!’ terug.
‘Ja, het is echt niet makkelijk,’ stemde Rune in. ‘Heb je al geprobeerd om de buggy en de fietsstoel te weigeren? Dan moeten ze wel wandelen én je in de gaten houden. Dat geeft hen weinig kans om te piekeren, want ze zijn aan het opletten dat jij niet aangereden wordt.’
‘Nee, dat heb ik nog niet geprobeerd, goed idee,’ zei Theo. ‘Ik zal het meteen toepassen wanneer we straks vertrekken. Hoe gaat het nog met jou?’
‘Het begint zo langzaamaan door te wegen,’ zuchtte Rune. ‘Nooit kan ik eens rustig spelen! Ik moet hen er altijd bij betrekken. Ik heb pas rust als ik in bed lig! Wat een gedoe hé?’
‘Zeg het wel. En dat we in het begin nog dachten dat het maar voor een paar weken zou zijn!’ verzuchtte Theo. ‘Ik vind dat ze ons ondertussen wel eens een peutervergoeding mogen geven.’
‘Nou en of!’ beaamde Rune. ‘Altijd maar onze ouders bezig houden tijdens de lockdown, dat vraagt véél energie. Ik vind dat we toch iedere dag een extra zakje koekjes verdienen!’
‘Helemaal mee eens!’ riep Theo uit. ‘Kom, ze zijn aan het klagen dat de dagen zo lang duren.’ Theo rende onder de glijbaan vandaan, richting een grote plas.
Hij gilde het uit van plezier en begon vrolijk in de plas te stampen.
‘Theo, nee!’ riep zijn mama verschrikt uit.
