Poging tot schrijven verijdeld

 

Deze ochtend omstreeks 8 u. werd een poging tot schrijven verijdeld. Lisa B. stond op het punt om haar kinderen naar school te brengen toen omstaanders haar naar pen en papier zagen grijpen. De politie kwam ter plaatse en kon haar de schrijfmiddelen afhandig maken.

Volgens getuigen wist Lisa B. een hele pagina vol te schrijven voordat zij gevat werd. De politie wil niets kwijt over de inhoud van het verhaal.

‘Dit is een ernstig voorval en we willen uiteraard niemand aanmoedigen om hetzelfde te doen,’ verklaarde de lokale politiecommissaris. ‘Het schrijfsel zal worden voorgelegd op haar proces en daarna meteen worden vernietigd.’

Wat de vrouw ertoe aanzette om op klaarlichte dag en in het bijzijn van haar kinderen te schrijven, is nog niet geweten. Hoe dan ook hangt haar een gevangenisstraf van 5 jaar boven het hoofd.

 

 

Afgunst

 

‘We luisteren nu naar Michaël.’ De leerkracht gaf teken dat hij kon beginnen.

Michaël knikte terug en boog zich over zijn harp. De concertzaal van de muziekacademie vulde zich met vrolijke noten, die over elkaar heen tuimelden als uitgelaten elfjes op een midzomerfeest. Michaël ging helemaal op in de melodie, in de scherpe beweging van de snaren onder zijn vingers. Hier had hij wekenlang voor geoefend, dit was zijn moment. Hij speelde als een bezetene.

Gaandeweg weefde hij een vleugje nostalgie door de melodie, om uiteindelijk te eindigen met één onweerstaanbaar prachtige noot die over het publiek heen golfde.

‘Prachtig!’ glimlachte de leerkracht breed. Hij klapte net zo hard als de rest van het publiek.

Michaël maakte een zwierige buiging en probeerde met een niet al te brede grijns naar zijn stoel terug te keren. Zijn vers gedrukte visitekaartjes brandden een gat in zijn borstzakje.

Hij wou net lekker achteruitzakken in zijn stoel toen de leerkracht de volgende student aankondigde.

‘Femke!’

Zijn rug rechtte zich en de glimlacht verdween van zijn gezicht.

Uiteraard speelde ze prachtig. Bezielend, ontroerend, op de een of andere manier méér dan af.

Het publiek gaf haar een staande ovatie. Michaël zat stilletjes in zijn stoel zijn tranen weg te knipperen.

Niemand kwam om zijn kaartje vragen.

Met slepende passen haastte hij zich de zaal uit.

Michaël lag nog in bed toen zijn telefoon rinkelde.

‘Mwat?’ mompelde hij. Hij greep naar zijn telefoon, miste, tastte nog wat rond en vond hem uiteindelijk onder een vuile sok. Wie had hem in hemelsnaam nodig om acht uur op een zaterdagochtend?

Met halftoegeknepen ogen wierp hij een blik op de display. Toen hij zag wie het was, nam hij meteen op.

‘Met Michaël.’

‘Godzijdank!’ slaakte zijn muziekleerkracht aan de andere kant van de lijn een zucht van verlichting. ‘Michaël, ik bel je omdat Femke is verdwenen.’

Michaël staarde naar zijn plafond, klaarwakker nu.

‘Hoezo, verdwenen?’ vroeg hij. Hij kon het nog net op tijd bezorgd doen klinken.

‘Gewoon, poef, ervandoor, volgens haar ouders,’ antwoordde zijn muziekleerkracht gejaagd. ‘Uiteraard is dat erg en zijn we erg begaan met de situatie, maareh… Ze zou vandaag een erg belangrijk concert spelen. Voor onze sponsors. Dat moet hoe dan ook doorgaan. Dus dachten we aan jou, Michaël. Ben je beschikbaar? Om twee uur vanmiddag?’

‘Femke… is écht weg?’ vroeg Michaël traag. ‘Als in met de noorderzon vertrokken?’

‘Ja, ja, we weten niet waarom. Ik weet dat het kort dag is, maar kan je je vrijmaken?’

Een glimlach gleed over Michaëls gezicht. ‘Zeker, ik zal er zijn.’

‘Prachtig!’ De opluchting van zijn leerkracht golfde over de lijn. ‘Ben je er om één uur?’

‘Ja, prima.’ Michaël grijnsde van oor tot oor.

‘Oké! Super! Bedankt! Tot dan!’ Zijn leerkracht legde meteen af, alsof hij Michaël niet de kans wou geven om zich te bedenken.

‘Joehoe!’ Michaël gooide de dekens weg en sprong op zijn bed op en neer. ‘Eindelijk!’ riep hij uit. Het was bijna een oerschreeuw, waarmee hij alle frustraties en vernederingen losliet.

Met een plof liet hij zich op het bed vallen, gelukzalig fantaserend over hét concert van het jaar. Voor de sponsors. Zonder Femke. Een uur lang alle aandacht op hem gericht.

Maar… met een misselijkmakend gevoel besefte Michaël dat hij helemaal geen repertoire van een uur had. Hij kon een aantal losse nummers spelen, maar had niet geoefend om ze mooi in elkaar te laten overvloeien. Kon hij zelfs maar een half uur volspelen?

Verschrikt greep hij naar zijn harp.

 

Peuterlockdown

‘Jaaaaaaaaaaaaaaa!’ gillend rende Rune op de speeltuin af, op de hielen gevolgd door haar mama.

‘Kijk, daar is Theo!’ riep mama tegen Rune.

Rune bleef even staan. ‘Theo,’ zei ze moeizaam.

‘Oh, Rune kan je naam al zeggen!’ zei de mama van Theo vrolijk tegen hem. Theo ging aan de broek van zijn mama hangen.

‘Nog steeds verlegen?’ vroeg Runes mama vriendelijk.

‘Klimmen!’ gilde Rune. Zonder te kijken of mama volgde, stortte ze zich op het trapje naar de glijbaan. Nog voor ze op de tweede trede was geraakt, stond mama al achter haar om haar op te vangen, mocht ze uitglijden.

Rune installeerde zich op de glijbaan terwijl Theo het trapje ook begon te beklimmen. Zoef, daar ging Rune de glijbaan af, bijna meteen gevolgd door Theo. Runes mama rende rond de glijbaan en plukte haar nog net op tijd weg om een botsing te vermijden. Zodra Runes voetjes de grond weer raakten, rende ze weer naar het trapje, met Theo in de achtervolging. Op en af de glijbaan ging het, een hele tijd door. De mama’s renden heen en weer om hun kroost tegen zichzelf te beschermen.

Na een tijdje werden de kinderen het beu en gingen ze huisje spelen onder de glijbaan. Eindelijk kregen de mama’s een rustiger momentje om te kletsen.

Wat ze niet merkten, was dat hun kinderen in het geniep hun eigen conversatie voerden.

‘Hou je het nog vol?’ vroeg Rune, terwijl ze met een takje in het zand porde.

‘Het is echt moeilijk,’ klaagde Theo. ‘Ik heb gewoon geen inspiratie meer. Als ze roept dat ik moet komen, ren ik weg, als ze mijn broek wil aandoen, stribbel ik tegen, als ze me naar bed brengt, vraag ik nóg een verhaaltje… Maar het duurt nu al zo lang! Alle dagen lijken op elkaar en zelfs ik begin mijn huiluurtjes beu te worden.’ Theo piepte onder de glijbaan vandaan en riep ‘Kiekeboe!’

Vertederd riepen de mama’s ‘Kiekeboe!’ terug.

‘Ja, het is echt niet makkelijk,’ stemde Rune in. ‘Heb je al geprobeerd om de buggy en de fietsstoel te weigeren? Dan moeten ze wel wandelen én je in de gaten houden. Dat geeft hen weinig kans om te piekeren, want ze zijn aan het opletten dat jij niet aangereden wordt.’

‘Nee, dat heb ik nog niet geprobeerd, goed idee,’ zei Theo. ‘Ik zal het meteen toepassen wanneer we straks vertrekken. Hoe gaat het nog met jou?’

‘Het begint zo langzaamaan door te wegen,’ zuchtte Rune. ‘Nooit kan ik eens rustig spelen! Ik moet hen er altijd bij betrekken. Ik heb pas rust als ik in bed lig! Wat een gedoe hé?’

‘Zeg het wel. En dat we in het begin nog dachten dat het maar voor een paar weken zou zijn!’ verzuchtte Theo. ‘Ik vind dat ze ons ondertussen wel eens een peutervergoeding mogen geven.’

‘Nou en of!’ beaamde Rune. ‘Altijd maar onze ouders bezig houden tijdens de lockdown, dat vraagt véél energie. Ik vind dat we toch iedere dag een extra zakje koekjes verdienen!’

‘Helemaal mee eens!’ riep Theo uit. ‘Kom, ze zijn aan het klagen dat de dagen zo lang duren.’ Theo rende onder de glijbaan vandaan, richting een grote plas.

Hij gilde het uit van plezier en begon vrolijk in de plas te stampen.

‘Theo, nee!’ riep zijn mama verschrikt uit.

 

Stadsparkbaden

 Mijn gedicht werd in januari geprojecteerd in het centrum van Lokeren!

 

 

Ongehaast en ongeremd

fiets ik mijn dochtertje

over hobbelpaden en een glimpje groen

ze mag even rustig als het gras

de wereld in groeien

We stadsparkbaden

genieten van onze vrijheid

binnen de grenzen

onze tijd is nu

een minzaam heden

’s Avonds doorklieft

het gelach van de buren

genadeloos de stilte

ze blijven op afstand

maar niet op de vlakte