Afgunst

 

‘We luisteren nu naar Michaël.’ De leerkracht gaf teken dat hij kon beginnen.

Michaël knikte terug en boog zich over zijn harp. De concertzaal van de muziekacademie vulde zich met vrolijke noten, die over elkaar heen tuimelden als uitgelaten elfjes op een midzomerfeest. Michaël ging helemaal op in de melodie, in de scherpe beweging van de snaren onder zijn vingers. Hier had hij wekenlang voor geoefend, dit was zijn moment. Hij speelde als een bezetene.

Gaandeweg weefde hij een vleugje nostalgie door de melodie, om uiteindelijk te eindigen met één onweerstaanbaar prachtige noot die over het publiek heen golfde.

‘Prachtig!’ glimlachte de leerkracht breed. Hij klapte net zo hard als de rest van het publiek.

Michaël maakte een zwierige buiging en probeerde met een niet al te brede grijns naar zijn stoel terug te keren. Zijn vers gedrukte visitekaartjes brandden een gat in zijn borstzakje.

Hij wou net lekker achteruitzakken in zijn stoel toen de leerkracht de volgende student aankondigde.

‘Femke!’

Zijn rug rechtte zich en de glimlacht verdween van zijn gezicht.

Uiteraard speelde ze prachtig. Bezielend, ontroerend, op de een of andere manier méér dan af.

Het publiek gaf haar een staande ovatie. Michaël zat stilletjes in zijn stoel zijn tranen weg te knipperen.

Niemand kwam om zijn kaartje vragen.

Met slepende passen haastte hij zich de zaal uit.

Michaël lag nog in bed toen zijn telefoon rinkelde.

‘Mwat?’ mompelde hij. Hij greep naar zijn telefoon, miste, tastte nog wat rond en vond hem uiteindelijk onder een vuile sok. Wie had hem in hemelsnaam nodig om acht uur op een zaterdagochtend?

Met halftoegeknepen ogen wierp hij een blik op de display. Toen hij zag wie het was, nam hij meteen op.

‘Met Michaël.’

‘Godzijdank!’ slaakte zijn muziekleerkracht aan de andere kant van de lijn een zucht van verlichting. ‘Michaël, ik bel je omdat Femke is verdwenen.’

Michaël staarde naar zijn plafond, klaarwakker nu.

‘Hoezo, verdwenen?’ vroeg hij. Hij kon het nog net op tijd bezorgd doen klinken.

‘Gewoon, poef, ervandoor, volgens haar ouders,’ antwoordde zijn muziekleerkracht gejaagd. ‘Uiteraard is dat erg en zijn we erg begaan met de situatie, maareh… Ze zou vandaag een erg belangrijk concert spelen. Voor onze sponsors. Dat moet hoe dan ook doorgaan. Dus dachten we aan jou, Michaël. Ben je beschikbaar? Om twee uur vanmiddag?’

‘Femke… is écht weg?’ vroeg Michaël traag. ‘Als in met de noorderzon vertrokken?’

‘Ja, ja, we weten niet waarom. Ik weet dat het kort dag is, maar kan je je vrijmaken?’

Een glimlach gleed over Michaëls gezicht. ‘Zeker, ik zal er zijn.’

‘Prachtig!’ De opluchting van zijn leerkracht golfde over de lijn. ‘Ben je er om één uur?’

‘Ja, prima.’ Michaël grijnsde van oor tot oor.

‘Oké! Super! Bedankt! Tot dan!’ Zijn leerkracht legde meteen af, alsof hij Michaël niet de kans wou geven om zich te bedenken.

‘Joehoe!’ Michaël gooide de dekens weg en sprong op zijn bed op en neer. ‘Eindelijk!’ riep hij uit. Het was bijna een oerschreeuw, waarmee hij alle frustraties en vernederingen losliet.

Met een plof liet hij zich op het bed vallen, gelukzalig fantaserend over hét concert van het jaar. Voor de sponsors. Zonder Femke. Een uur lang alle aandacht op hem gericht.

Maar… met een misselijkmakend gevoel besefte Michaël dat hij helemaal geen repertoire van een uur had. Hij kon een aantal losse nummers spelen, maar had niet geoefend om ze mooi in elkaar te laten overvloeien. Kon hij zelfs maar een half uur volspelen?

Verschrikt greep hij naar zijn harp.