The Ladies Emergency Response Team

This story ties in with The Princess Emergency Response Team - Snow White.
Zie onder voor de Nederlandstalige versie.

Fairy Godmother looked up from her airport novel with alarm when the painfully skinny shadow of Snowwhite’s mother fell over her.

‘My queen!’ she said with a fake smile.

‘Godmother,’ the Queen nodded ingratiatingly. ‘I hear you have started an Emergency Response Team?’

‘Err… yes,’ Godmother answered, disconcerted. ‘That is to say… a Princess Emergency Response Team.’

The queen smiled benignly. However dumb Godmother might look, she had seen right through her, she thought, feeling piqued. ‘Make that the Ladies Emergency Response Team. I’m on the team now.’

‘Err…’ Godmother fumbled around hopelessly, clearly looking for a way out. When one didn’t present itself as if by magic, the corners of her mouth sagged and she mumbled ‘Understood, your Majesty.’

‘It’s a long time ago since I’ve seen that daughter of mine,’ the queen said airily. ‘Wouldn’t it be wonderful if we could go to someone’s rescue together?’

Godmother looked even more alarmed. ‘I’m afraid that won’t be possible considering the… the…’ Godmother stuttered, grew bright red, and shut up abruptly.

‘The?’ One of the queen’s eyebrows rose ominously.

‘The… restraining order,’ Godmother whispered.

‘How dare you!’ the queen flew into a passion. She quickly smoothed her long dress, hiding her electronic bracelet from view. ‘How dare you insinuate that I would be subject to a restraining order! I, the queen! Moi, the fairest of them all!’

A dry cough came from the corner and Godmother turned blue, her eyes large with fear.

‘Ahem – Your Majesty?’ drawled the civilised voice. ‘If I may draw your attention to the –‘

‘You. May. Not.’ the queen said, grinding her teeth. Slowly, she turned towards the dusty corner which hid an old mirror that she was all too familiar with.

‘Where did you get it?’ she growled in an aside to Godmother.

‘The yearly police sale,’ Godmother managed.

‘Phewie, and there was I thinking that those uncouth boors at the police station had no manners,’ said Mirror, slightly touchy. ‘Let’s do this properly. We start over. You say: Mirror, Mirror on the wall-’

‘RAAH!’ With all her might, the queen threw the apple she had been holding all this time at the mirror. The apple hit him square in the face, and for a moment the mirror wobbled dangerously on its hook, but it didn’t drop.

‘Really, what’s with everybody?’ Mirror complained. ‘As though it isn’t bad enough that they come and squeeze out their pimples, right in one’s face. No, go ahead and spit on Mirror, hawk all over him, and when he threatens to say something sensible, you just chuck an apple at his head!’

The queen hared towards Mirror, seething. ‘You destroyed my life!’ she screamed at him.

‘Who, me? Oh-ho, no,’ Mirror shook his head. ‘You managed that one nicely on your own. Who’s the fairest of them all? Snowwhite. It was always Snowwhite, and yet you wanted to hear it every single time. Snowwhite, Snowwhite,’ Mirror harassed her.

The queen clasped her hands over her ears. ‘You chased her away!’ she wailed at Mirror. ‘You, you, you!’ She stomped a foot on the ground to accentuate each word, sending her electronic bracelet rattling.

‘I’m not the one who tried to murder her,’ she faintly heard Mirror say. ‘It surprises me they let you out.’

Tears were streaming down her face. ‘I didn’t want to kill her,’ the queen sobbed. ‘All I wanted was to take her to the plastic surgeon!’ Wretched, she sank down onto the cold castle floor.

 ---

Het Prinsessen Damesnoodresponsteam

De Goede Fee keek verschrikt op van haar stationsromannetje toen de graatmagere schaduw van Sneeuwwitjes moeder over haar heen viel.

‘Koningin!’ zei ze met een gemaakte glimlach.

‘Fee,’ knikte de Koningin innemend. ‘Ik hoor dat je een Noodresponsteam hebt opgericht?’

‘Eh jawel,’ antwoorde Fee ontdaan. ‘Het is te zeggen… Een Prinsessennoodresponsteam.’

De koningin glimlachte minzaam. Hoe dom Fee er ook mocht uitzien, ze had haar meteen door, dacht ze gepikeerd. ‘Maak daar dan maar het Damesnoodresponsteam van. Ik ben vanaf nu lid.’

‘Eh…’ Fee keek vertwijfeld om zich heen, duidelijk op zoek naar een uitweg. Toen er zich geen als bij toverslag aanbood, zakten haar mondhoeken omlaag en mompelde ze ‘Begrepen, Majesteit.’

‘Het is lang geleden dat ik die dochter van me nog heb gezien,’ zei de koningin luchtig. ‘Zou het niet énig zijn als we samen iemand uit de nood zouden kunnen helpen?’

Fee keek zo mogelijk nog meer verschrikt. ‘Ik vrees dat dat niet mogelijk zal zijn met het … het…’ Fee stotterde, werd rood als een boei, en deed er abrupt het zwijgen toe.

‘Het?’ Een wenkbrauw van de koningin rees dreigend de hoogte in.

‘Het … omgangsverbod,’ fluisterde Fee.

‘Hoe durf je!’ Barstte de koningin uit. Ze moffelde snel haar enkelband weg onder haar lange jurk. ‘Hoe durf je insinueren dat ik een omgangsverbod zou hebben! Ik, de koningin! Ik, de mooiste van het land!’

Er kwam een droog kuchje vanuit de hoek en Fee liep paars aan, haar ogen groot van angst.

‘Ahem – Uwe Hoogheid?’ zei de zeer beschaafde stem. ‘Als ik er uw aandacht op mag vestigen –’

‘Dat. Mag. Je. Niet.’ zei de koningin knarsetandend. Langzaam draaide ze zich om naar de stoffige hoek waar een oude spiegel hing die ze maar al te goed herkende.

‘Waar heb je die vandaan?’ gromde ze zijdelings naar Fee.

‘De jaarlijkse verkoop van de politie,’ wist Fee uit te brengen.

‘Phewie, en ik dacht dat die onbeschofte kinkels bij de politie geen manieren hadden,’ zei de Spiegel, lichtjes op zijn tenen getrapt. ‘Laten we dit behoorlijk doen. We beginnen opnieuw. Jij zegt: Spiegeltje, Spiegeltje aan de wand-’

‘RAAH!’ Met al haar kracht gooide de koningin de appel die ze al de hele tijd vast hield naar de spiegel. De appel raakte hem vol in het gezicht, en even wiebelde de spiegel vervaarlijk aan zijn haakje, maar hij viel er toch niet af.

‘Echt, wat heeft iedereen?’ klaagde de Spiegel. ‘Alsof het nog niet erg genoeg is dat ze hun puisten recht voor je neus komen uitknijpen. Nee, spuug maar op Spiegel, rochel ‘m helemaal onder, en als hij nog eens wat zinnigs dreigt te zeggen, gooi je ‘m maar een appel naar zijn kop!’

De koningin beende ziedend op de Spiegel af. ‘Jij hebt mijn leven kapot gemaakt!’ schreeuwde ze hem toe.

‘Wie, ik? Oh-ho, nee hoor,’ schudde de Spiegel zijn hoofd. ‘Dat heb jij mooi zelf gedaan. Wie is er de mooiste van het land? Sneeuwwitje. Het was altijd Sneeuwwitje, en toch wou je het iedere keer opnieuw horen. Sneeuwwitje, Sneeuwwitje,’ riep de Spiegel treiterend.

De koningin klampte haar handen over haar oren. ‘Jij hebt haar weggejaagd!’ schreeuwde ze tegen de Spiegel. ‘Jij, jij, jij!’ Ze stompte bij elk woord op de grond, waarbij haar enkelband om haar been rammelde.

‘Ik ben niet degene die haar heeft proberen vermoorden,’ hoorde ze de Spiegel gedempt zeggen. ‘Het verbaast me dat ze je zomaar laten rondlopen.’

Tranen stroomden over haar wangen. ‘Ik wou haar niet vermoorden,’ snikte de koningin. ‘Ik wou haar alleen maar bij de plastisch chirurg zien te krijgen!’ Ellendig zeeg ze neer op de koude kasteelvloer.