De blote raderen des tijds
Terwijl ze meedogenloos aan mij voorbij glippen
Ik ren mijn schaduw voorbij
Die me treurig nastaart
Vanuit de diepten van vroeger
Mijn redenen zijn dwingend
Elke seconde wordt uit mijn poriën geperst
Ze vallen het niets in
Gevolgd door mijn bestaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten