‘Mag ik hem houden?’ riep Timmy
enthousiast toen hij de keuken in liep. Sarah keek op van de gootsteen, klaar
om weeral een kikker of kitten te weigeren zoals altijd. Een bord viel uit haar
handen en sloeg aan diggelen op de vloer. Dit was geen kitten.
‘Zet dat neer! Nu meteen!’ Haar stem
schoot de hoogte in van paniek. Timmy begon spontaan te huilen en greep het
glibberige ding nog wat steviger vast.
‘Timmy – laat los!’ Sarah greep de
handen van haar zoontje en wrikte ze los van de blauwe, pulserende blubber. Met
een natte pets viel het ding op de grond. Timmy gilde nu hartverscheurend, maar
ze deed geen enkele poging om hem te troosten. In plaats daarvan sleurde ze hem
mee naar de gootsteen en hees hem er bijna in.
‘Was je handen! Mijn god, wie weet
wat voor giftig spul had je vast!’ Ze boende Timmy’s handen met een wilskracht
die alleen paranoïde moeders bezitten. Dat blauw spul was vast en zeker iets
chemisch, mogelijk zelfs bijtend. Tot haar opluchting zag ze geen brandwonden
toen ze de zeep van zijn handen spoelde.
‘Droog je handen, dan bel ik het
antigifcentrum,’ droeg ze Timmy op. Het jongetje hikte nog steeds van de
schrik, zijn gezicht knalrood van het huilen.
‘Maar mama, hij sprak tegen mij!’
Sarah keek verstrooid op van haar
gsm. ‘Hij wat?’
Timmy reageerde niet, zijn blik
gefixeerd op iets achter haar. God, was dat chemisch spul een gat in haar
keukenvloer aan het branden? Ze draaide zich met een ruk om en zette meteen met
een gil een stap achteruit. De blauwe blubber op de grond kéék naar haar.
Het ding had ogen op steeltjes,
zoals een slak, en knipperde langzaam. Toen strekte het zich uit, tot het een
halve meter hoog was, en dan nog een halve meter, en toen kwam het boven de
gootsteen uit, en toen torende het boven haar uit. Sarah greep Timmy en het
aanrecht beiden even hard beet maar wist geen woord uit te brengen.
‘Deze jongen,’ bulderde een lage
stem opeens vanuit de richting van de blubber – hoewel Sarah niets zag bewegen
– ‘heeft mij verzekerd dat u mij goed zou ontvangen.’ De blubber zweeg even
gewichtig, alsof hij excuses van haar verwachtte. Sarah dacht dat ze zou
flauwvallen.
‘Maar dat blijkt niet het geval,’
ging het ding verder. ‘Ik ben bijzonder teleurgesteld.’ Uit die laatste woorden
klonk onmiskenbare dreiging. De blubber kwam langzaam in beweging, recht op
haar af.
‘Ik zei toch dat hij kan praten,’
zei Timmy tevreden.
